තනි මලක් සහ මැස්සෙක්...

කවුළුවෙන් එපිට ඔහු

දුර බලා ඉන්නවා

වැටට එපිටින් නැගුනු

පුංචි අරලිය ගහක

එකම එක සුදු මලක්

මද පවනෙ වැනෙනවා

ඒත් එක සමනලෙක්

මැස්සෙකුත් රොන් උරන

එන්නෙවත් නැති හැඩයි

ඈ කොතෙක් හැඩ වුනත්...

“පවු” ඔහුට හිතෙනවා..

තනිව වේලෙන නිසා

කුස්සියෙන් මව ඔහුට

කන්ට අඬ ගහනවා

මවගෙ සුරතේ තිබූ

බත් පිඟානට යටින්

ලියුම් මිටියක් ඔහුට

ඇස් කොනින් පේනවා...

“ඈට ඇහුන නම් හෙම

මගේ හිත නිකන් හරි,

‘උඹත් වේලෙන වගක්

ඇයි උඹට අමතකද????’

දෙස් තියා කෑ ගහවි

ඈට සුපුරුදු ලෙසින්...”

“මල් වලින් මට මොටද?

ඔහේ වේලුනාවේ...”

සිතා ඔහු හුනස්නෙන්

නැගී පිට හැරෙනවා..

මිහිරි සුවඳක් දැනී

නැවත පසු බැලූ කල

හැඩැති තනි සුදු මලක්

වැනෙනවා පෙනෙනවා....